De diepe ronde schaal is gedreven met een decor van zes grote harten, verbonden door liggende ovalen op een gematteerde achtergrond. Aan de onderzijde zijn zes gestileerde gladde blaadjes geappliqueerd, waaruit de zes gekrulde voetjes voortkomen. 

Volledig gekeurd op de rand aan de onderzijde en voorzien van het winkeliersmerk LW van Kooten, Amsterdam.

Lodewijk Willem (Lody) van Kooten (Amsterdam, 29 april 1903 – 28 november 1972), was de zoon van de goudsmid en juwelier Lodewijk Willem (Louis) van Kooten (1875-1949) en Elisabeth Georgine Meijer (1880 -1946), dochter uit een Amsterdamse zilversmedenfamilie. Het familiebedrijf Van Kooten was gevestigd aan de Nieuwe Spiegelstraat 32 en later aan de Kerkstraat 150, waar zowel woonruimte als een grote atelierruimte was. Op school bleek Lody zeer goed te kunnen tekenen. Zijn creativiteit en interesse voor kunst werden gestimuleerd door zijn tante Margaretha Verwey, een zuster van de schrijver Albert Verwey. Haar handwerkwinkel was in de Nieuwe Spiegelstraat 64/66 gevestigd, vlakbij zijn ouderlijke woning. Zij adviseerde hem om naar de Rijksacademie te gaan. Zo komt Lody als 16-jarige op de Stadhouderskade bij Professor Antoon Derkinderen terecht. Via deze professor en zijn tante, die beiden lid waren van de Wahanaloge van de Theosofische Faculteit te Amsterdam, komt hij in aanraking met het theosofisch gedachtengoed. Na Margaretha’s verhuizing naar Blaricum in 1920 bezoekt Lody haar regelmatig en komt zo in contact met diverse Larense en Blaricumse kunstenaars, waaronder de jonge kunstschilder en etser Jan Koeman, die met zijn echtgenote aan de Torenlaan te Blaricum woonde.

De contacten met Jan Koeman verlopen zo positief, dat Lody binnen de kortste tijd de academie in Amsterdam vaarwel zegt en bij hem in de leer gaat. Hij doet dit in de weekeinden, want gedurende de normale werkdagen leert hij ondertussen bij zijn vader Louis en zijn oom Pieter Christoffel in het ouderlijke bedrijf in de Kerkstraat te Amsterdam het goud- en zilversmedenambacht.

In 1922 vertrekt hij voor een studiereis naar Frankrijk en komt pas in 1925 terug. Na zijn terugkeer naar Nederland gaat hij zich meer toeleggen op het ontwerpen en vervaardigen van gesmede bronzen en zilveren gebruiksgoederen en kunstnijverheidsartikelen. Ook begint hij in deze periode met houtsnijwerk.

Na zijn kortstondige huwelijk in 1928 gaat hij met zijn eerste echtgenote wonen in een door Berlage ontworpen villa La Fulica, Torenlaan 31 te Blaricum, een geschenk van zijn ouders. Na de scheiding blijft hij daar wonen.

Omstreeks deze tijd treedt hij toe tot de Larense Schilderskring, waarvan hij binnen korte tijd de rol van secretaris-penningmeester op zich neemt en in deze hoedanigheid meerdere kunstexposities organiseert in het bekende Larense Hotel Hamdorff. Hij zal deze functie, ondanks zijn enorm drukke werkzaamheden en buitenlandse periodes tot vlak voor het begin van de Tweede Wereldoorlog blijven vervullen.

Inmiddels heeft hij een behoorlijke productie van zilveren gebruiksvoorwerpen in de voor hem zeer specifieke handgesmede stijl, een mengeling van Nederlandse Nieuwe Stijl en Art Déco vervaardigd, waaronder een groot aantal schalen, dienbladen, bonbonschaaltjes, kandelaars, thee- en koffieserviezen, rookstellen, toiletstellen, asbakken, bekers en ook bestekwerk.

In 1930 wordt hem via contacten van vader Louis verzocht enkele zilveren voorwerpen (bekers en schalen) in te zenden naar de zeventiende Biennale Venezia 1930, hiervoor ontvangt hij een “Diploma di Partecipatione”; zijn zilverwerk wordt als een vernieuwend succes gezien en alom geprezen.

Vanaf ca. 1930 werkt hij naast de werkzaamheden in het ouderlijke bedrijf in Amsterdam en zijn kunstproductie in zijn woonhuis/atelier te Blaricum- tevens als technisch adviseur voor een bevriende Belgische zakenrelatie en oude Franse studievriend van vader Louis, de firma Wolfers Frères te Brussel. Dit zal hij tot 1939 met tussenpozen blijven doen.

Door deze Belgische situatie is hij heel erg veel tussen Nederland, België en ook Frankrijk onderweg en beschikt over zeer veel internationale contacten. Onder andere hierdoor wordt hem verzocht een inzending te doen naar de “Exposition Internationale des Arts & Techniques 1937” te Parijs. Hier zendt hij slechts één voorwerp in, een zilveren bonbonnière. Hiermee valt hij echter wél in de prijzen, want dit ene stuk blijkt goed te zijn voor de zilveren medaille en het bijbehorende “Diplome de Medaille d’ Argent”.

Deze veelzijdige kunstenaar wordt een “edelsmid, graficus, ontwerper, schilder, aquarellist, etser, tekenaar, pentekenaar, pastellist, beeldhouwer, emailleur, en medailleur” genoemd die met hout, brons, steen, zilver end goud gebruiksvoorwerpen maakte. Van 1937 tot 1964 woonde hij in Amsterdam en na 1964 in De Koog op Texel. Hij overleed in 1972.[1]